Een Roman Schrijven

16-03-2016

Een Roman Schrijven. Het stond al op mijn bucket-list voordat dat woord überhaupt bestond. Een lijst van dingen die je nog wil doen voor je doodgaat. Niet dat ik dat van plan was. Nou ja, niet op korte termijn in ieder geval, maar er komt wel een verjaardagstaart waar zoveel kaarsjes op staan, dat je denkt 'het wordt nu toch wel echt tijd'. Zeker als je er meer dan één wil schrijven.

En dus ben ik, na twee non-fictieboeken, eindelijk bezig met een roman. Dat wil zeggen, hij is bijna af. Nog een woordje of 9000 en dan kan ik een dikke vink zetten. Gedaan. Maar dan begint het natuurlijk pas. Want vinden andere mensen het ook ontroerend, grappig en boeiend wat ik geschreven heb? Of zitten ze te gapen bij hoofdstuk 2 en leggen ze het weg na bladzij 15? Als ze al zo ver komen.

Tja.

Daar moet je je dus echt niet mee bezighouden als je als een debiel zit te typen in een piepklein, schattig huisje op Schiermonnikoog. Meters maken moet je, helemaal erin. Je hoofdpersonen beter leren kennen dan je eigen vrienden. Wat eten ze, welke muziek vinden ze mooi, wat zeggen ze, waar moeten ze om lachen. Waarom doen ze wat ze doen? Dat moet ik dus allemaal helemaal in mijn eentje bepalen.

En dat is héérlijk. Dit is echt, even los van dat het het zwaarste is dat ik ooit gedaan heb, het allerleukste dat ik ooit gedaan heb. Dus alleen al daarom is het de moeite waard.

Voor iedereen die nu denkt 'ja, ja, allemaal leuk, maar show me the money', een kleine sneak preview:


2011

Tevreden draait ze een rondje, midden in de kamer. Haar kamer vanaf nu. Ik slik snel even iets weg. Mijn dochter. Op kamers. Ik kan niet zeggen dat het me overvalt natuurlijk, maar toch. Het is nu wel heel echt allemaal. En ja, het werd echt wel tijd. En het is logisch na een jaar reizen. En haar studie psychologie begint volgende week. Ja hoor, weet ik allemaal. Maar dat maakt het niet minder hartverscheurend. Mijn kuikentje, in zo'n hele grote vijver. 

 'Willen jullie iets eten?' vraagt ze uitnodigend. Dat willen we wel na al dat gesjouw. Ze haalt een fles wijn uit haar rugzak, 'uit jouw rekje pap,' en schenkt twee splinternieuwe Hema wijnglazen vol. 

'Hier,' jullie gaan lekker zitten, ik ga wat regelen.' Gehoorzaam ploffen we naast elkaar op de Klippan, dé bank van uitwonend Nederland. Goedkoop, maar dan heb je ook niks. Te zacht, te tijdelijk en dus precies goed, vond Portia. Hij is knaloranje en ze is er super blij mee. Ik heb zelf de afgelopen drie avonden aan een stel jaren '70 gordijnen zitten naaien, die ze ook echt 'vet' vindt en Pepijn heeft de hele middag met het puntje van zijn tong uit zijn mond een tamelijk psychedelische fotowand aan de muur geplakt, zodat we nu uitzicht hebben op een jungle uit de binnenlanden van Borneo, compleet met regenboog en bovenin de hoek een aap op een tak. Saai kunnen we het resultaat in ieder geval niet noemen.

Uit de gemeenschappelijke keuken, die het studentenhuis rijk is, klinkt klaterend gelach. Het is een gemengd huis en zowel de jongens als de meiden die er wonen, wilden Portia er graag bij hebben. Pepijn is in zijn nopjes en duikt maar weer eens een herinnering aan zijn 'oude huis' op.

'Met z'n allen koken, is toch wel het leukste dat er is,' vindt hij. Ik kijk even opzij. Koken? Dat doet 'ie anders nooit hoor! 

'En als het geld eerder op is dan de maand, maak je gewoon zelf friet.' Een zak aardappels, een fles zonnebloemolie en een pot mayonaise heeft hem en zijn huisgenoten vroeger ver gebracht, toen de maand meestal na een week al in de bar-kas van de studentenvereniging bleek te zijn verdwenen.

'Aan tafel!' roept ons kind met haar hoofd om de deur. We lopen met ons glas naar de keuken. Waar de grote tafel gedekt is, compleet met tafellaken en kaarsen. Een huisgenoot die Brian heet en 'iets met talen' doet schuift galant mijn stoel aan. Haar directe buurmeisje Hannah komt trots aanlopen met een grote porseleinen schaal die 'nog van haar oma is geweest' en haalt met een theatraal gebaar de deksel eraf. 

'Quinoa met gegrilde groenten en geitenkaas, daar staat Turks brood met knoflookolie en voor de niet-vegetariërs zijn er pittig gekruide gehaktballetjes.'

Times are changing.