Romantics don't have jobs

Ik weet dat het kinderachtig is, maar als iets enorm gehypet wordt (en ja, dat schrijf je zo, dat heb ik opgezocht), dan heb ik er meestal niet zo'n zin meer in. Iedereen gek van een nieuwe James Bond-film? Dan hoef ik er dus al niet meer heen.

Nou ja, dat is niet zo'n goed voorbeeld, want ik hou niet van James Bond-fims, dus ik ging sowieso al niet. Maar iedereen aan het chiazaad en de boekweitpannekoeken? Dan ga ik saucijzenbroodjes en chocoladetruffels kopen. Allemaal ineens keihard bootcampen? Hoog tijd voor een Netflix Nashville-marathon in een huispak op de bank. Zo onderuit gezakt als anatomisch maar mogelijk is. Half Amsterdam hijgend naar een splinternieuw, hip restaurant op de bovenste verdieping van een, zo mogelijk nog hipper, hotel? Na één blik op de menukaart en een halve hartverzakking van de prijzen, ga ik dan met zoveel meer liefde een morsige Italiaan binnen, voor zelfgemaakte pasta, buffermozzarella en limoncello, die zijn moeder in het diepst van de Italiaanse hak heeft klaar staan brouwen van citroenen uit haar eigen tuin.
Afijn. U heeft een beeld.

Hetzelfde had ik met de School of Life. Goeie naam, daar niet van. Maar allerlei lyrische Facebookposts van diverse vrienden, kennissen en collega's die mijn tijdlijn rijk is, maakten dat ik er een soort sektegevoel bij kreeg en dat jeukt. Gelukkig ben ik, behalve kinderachtig recalcitrant, ook vooral erg nieuwsgierig aangelegen, dus toen ik via dezelfde Facebookkrant 2 kaartjes kon overnemen voor de Grote Roerganger himself, Alain de Botton en zijn 'Weg van Liefde', heb ik behalve op like, toch ook maar op de cijfers van mijn pincode gedrukt. Omdat ik het uiteindelijk dan toch met eigen ogen wil zien, 'dat wat iedereen zo geweldig vindt'. 

Gelukkig maar, want wat bleek? 'Ze' hadden gelijk. Deze filosoof van 46 lentes jong, sprak een afgeladen Westerkerk toe en hij was fantastisch. Grappig, nuchter, intelligent and very, very, British. Feilloos en hilarisch fileerde hij het romantische beeld van de liefde, dat ons ooit door een literaire stroming door de strot geduwd is en dat ons tot aan de dag van vandaag allemaal zo ontzettend veel leed bezorgt. Omdat we De Ware zoeken die ons op alle fronten dient te bevredigen. Dat was voor de Romantics prima te doen, "because Romantics don't have jobs. They have a lot of time on their hands to sit on a mountaintop, holding hands and watching the sun go down." Maar hoe anders is dat in het echte leven. "What about ironing? No Romantic ever worried about that." Oftewel. In het beeld van de Romantische Liefde is geen rekening gehouden met baby's die je drie keer per nacht wakker krijsen, mannen die verkleefd zijn met hun mobiele telefoons en vrouwen die niet smachtend thuis op diezelfde mannen gaan zitten wachten, maar ook gewoon carrières en ander ongemak nastreven. Dat gaat wringen met je romantische beeld natuurlijk. En hard ook.

Dus. Wat we ons volgens Alain allemaal om te beginnen moeten beseffen is "that we all, yes you too, are very, very, difficult to live with. We are all a lót of trouble to be around." Stoppen dus met bedenken wat er allemaal mis is met je partner, om dat dan vervolgens wel even te gaan fixen. Ook jij bent een ramp om mee te leven zo nu en dan. Dan vraagt hij zich af waarom we onze partners niet met net zoveel compassie behandelen als onze kinderen. "When your three year old throws his spinace on the ground, you don't go all crazy, crying 'you don't love me anymore!' No. You think 'he must be so tired' or 'his gums are hurting'. So the next time your loved one does something you don't like, try that for a change." En dan de strenght of weakness. Dat wat je ooit zo leuk vond aan je partner: "She was so wonderfully spontaneous, light, funny and worry-free," zal ook hetgene zijn dat je op een dag aan haar haat. "The plain leaves in two hours and you haven't packed yet???" Probeer de volgende keer als je je mateloos aan je partner irriteert eens te bedenken wat de andere kant van diezelfde eigenschap is. Waarschijnlijk iets dat je heel leuk vindt, omdat je het zelf niet hebt.   

Tot zover de levenslessen. Ik ben om. The School of Life rocks wil ik maar zeggen en ik ben de volgende les al aan het uitzoeken. Soms is een hype niet voor niks een hype, dan was het gewoon heel goed to begin with.