Peet's Pieterpad

23-10-2020

De avonturen van een 'zitter' die ineens gaat lopen...

PEET'S #PIETERPAD - aflevering 1

Kijk, normaal gesproken zit ik de hele dag op mijn kont. Letterlijk. Want ik schrijf. En dat doe je nou eenmaal zittend. Of half liggend in bed, maar da's zo'n beetje hetzelfde. Dus toen ik besloot om de eerste 4 etappes van Neerlands bekendste LAW (Lange Afstands Wandeling) het #Pieterpad te lopen, dacht mijn lijf 'Nee joh! WTF ben jij aan het doen dan?' Mijn benen hadden de memo niet gekregen, zeg maar. Ik ben best sportief al zeg het zelf, ga regelmatig een rondje hardlopen, ik golf (ja, ja dat is 10.000 stappen per rondje hoor) en ik laat mijn inner Penny de Jager elke donderdagavond los op jazzballet. Want daar zit ik op. Maar gemiddeld 20 kilometer lopen op een dag, dat was nieuw voor mijn rug, benen, knieën en voeten. En die vonden daar wat van. Echt, de blaren hingen erbij op dag 2. Misschien had ik ze toch beter in moeten lopen, die wandelschoenen van de Decathlon.

Gelukkig had ik met vooruitziende blik een rustdag ingebouwd op dag 3 en die heb ik op blote voeten, loungend op bed en bank, doorgebracht in een heerlijke hotelkamer in Groningen. Want loungen mensen, dat kan ik dan wel weer heel goed. Toch had ik er weer zin in op dag 4. Want onderweg zijn is gewoon het leukste wat er is. Van de ene plek naar de andere lopen, niet weten wat je onderweg allemaal tegenkomt en 's avonds weer voldaan in een ander bedje stappen. Eigenlijk gewoon een roadtrip, maar dan zonder auto.

In Groningen zag ik om te beginnen een eindeloze hoeveelheid weilanden met koeien en schapen. No offense, maar die heb ik thuis ook, dus de praatjes onderweg waren een welkome afleiding. Zo was daar een man die naast zijn vrouw op een duofiets zat en elke dag een stuk ging fietsen. 'Ze heeft Parkinson,' legde hij uit, 'en zo blijft ze toch nog een beetje in beweging.' En de ligfietser op leeftijd, die even wilde kletsen, maar bijna omviel omdat die dingen niet gebouwd zijn op looptempo. Op mijn vaststelling: 'je moet wel in beweging blijven, anders val je om,' reageerde hij met een berustend: 'jao, moar da's met alles int laiven.'

Daarna kwam, zag en overwon Drenthe. Spannende zandvlaktes, weelderige bossen en op mijn laatste wandeldag een groot paars cadeau: de bloeiende heide. En dan heb ik het nog niet eens over de Hunebedden. Die staan daar doodleuk naast een boerderij of midden in het landschap en ze zijn best indrukwekkend. Wist je dat dat eigenlijk graven zijn? Vast wel, maar ik heb niet goed opgelet bij Aardrijkskunde, dus ik wist dat niet. Toen ik op de laatste dag een broodje wilde eten op zo'n 'graf' en aan iemand vroeg of dat wel mocht, zei ze 'Ja hoar, als je moar aon 'n dooie denkt'.

Dat deed ik. En dat was mooi, want zo was een goeie vriend van me er een beetje bij, daar in het zonnetje op die paarse hei.