Wat was ik er altijd trots op in het buitenland: het land waar ik vandaan kwam. Waar iedereen welkom was, alles kon en alles mocht. Bij menig kampvuur heb ik geduldig antwoord gegeven op het ongelovige vragenvuur van de backpackers om me heen.
Ik heb een boek geschreven. Een echt boek, dat je vast kan houden, waar je doorheen kan bladeren en aan kan ruiken. Ben er wel (net 1 dag) 42 voor geworden, maar dat maakt met schrijven niet uit. Dat is fijn, dat kan ook nog als ik 72 ben. Of 80. In een strandhuis ergens heel ver weg.
Oude liefde roest niet. Maar in mijn geval dus wel. En niet zo'n beetje ook. Mijn Grote Liefde staat al maandenlang dag en nacht voor mijn raam. Op de uitkijk. Als ik thuiskom krijg ik een knipoog vanonder haar lieve wimpers.
